ശൂന്യതയാണു, സുഹൃത്തെ നീ.
പിരിഞ്ഞുപോകുന്നവര്, ഓര്മ്മകളും
കൂടെ കൊണ്ടുപോയിരുന്നുവെങ്കില്
ആനന്ദ കണ്ണീരോടെ യാത്രയയ്ക്കാമായിരന്നു.
ഇപ്പോള്,
ഉടഞ്ഞ മണ്കലത്തിന്
പൊട്ടുകള്ക്കടിയിലായ്
സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക് തീക്കൂട്ടുന്നു, ഞാന്
വെറുതെ.
പൊട്ടിയ തന്ത്രികളില് ഗാനമുണരില്ല,
അദൃശ്യ നൂല്പാലങ്ങള് കടന്ന്
പഥികന് അക്കരെയെത്തിയിട്ടില്ല, അറിയാം
എങ്കിലും,
നീ എന്റെ ഉണ്മയിലെ ജീവവായുവിന്
ഏതോ, നിശബ്ദ കണമായിരുന്നോ?
പിന്നെന്തേ, വല്ലാതെ വീര്പ്പുമുട്ടുന്നു
എന്റെ കവിത പോലും..
